17 Styczeń. Czcigodna M. María Antonia París

(Reus, Hiszpania, 1885).

Założycielka Sióstr Marii Niepokalanej (Misjonarek Klaretynek)

 

Streszczenie

Urodziła się w Vallmoll (Tarragona), dnia 28 czerwca 1813 roku. Od wczesnych lat dzieciństwa czuła pociąg do modlitwy. W wielkodusznym otwarciu się na Boży plan Maria Antonia zorientowała się w wieku 13 lat, że Bóg powołał ją do poświęcenia swego życia w Jego służbie. Wstąpiła jako postulantka do Towarzystwa Maryi 23 października 1841 roku. Od tego momentu fundamentalną ideą jej życia było uwielbienie Boga i spełnianie Jego woli. Bóg miał także swoje plany względem niej. W gorącej modlitwie i dzięki radom swych kierowników duchowych stopniowo odkrywała i interpretowała szczególną łaskę otrzymaną od Pana. Pan pozwolił jej poznać nieszczęścia, jakie nękały życie zakonne, oraz Jego wolę, aby przywrócić życiu zakonnemu pierwotną wierność Ewangelii na wzór życia Apostołów. 

W obliczu tego przedsięwzięcia Antonia czuła swoją małość, ale Pan doprowadził ją do osoby, która ofiarowała jej opatrznościową pomoc, do Antoniego Marii Klareta, kapłana misjonarza. W 1850 roku Maria Antonia zapoznała ojca Klareta ze swoim projektem założenia nowego Zgromadzenia. Ojciec Klaret przyjął to jako dzieło Boże i wspomagał ją w jej działalności założycielskiej. W ten sposób, 25 sierpnia 1855 roku w Santiago de Cuba, zrodził się na łonie Kościoła nowy instytut, którego głównym celem było radykalne praktykowanie rad ewangelicznych, naśladowanie Apostołów, praca aż do śmierci oraz nauczanie wszystkich ludzi Bożego prawa. Maria Antonia zmarła 17 stycznia 1885 roku. Jan Paweł II potwierdził heroiczność praktykowanych przez nią cnót dnia 23 grudnia 1993 roku.

Matka Maria Antonia Paris łączyła działanie z kontemplacją, miłość do Boga z poświęceniem w służbie ludziom. W tajemnicy Maryi, pod wezwaniem Niepokalanej, odkryła wzór dla swego życia. W swoim charyzmacie podkreślała centralne miejsce dla słowa Bożego, przeżywanego i głoszonego w ewangelizowaniu wszystkich ludów. Jej działalność misyjna wyrastała z codziennego spotkania z Panem na modlitwie i w Eucharystii. Zrozumiała, że misja jest wspomagana przez życie we wspólnocie.

Misjonarki Klaretynki w wierności charyzmatowi, który odziedziczyły od Czcigodnej Matki Marii Antonii Paris i od św. Antoniego Marii Klareta, czują się powołane do niezmordowanej pracy w głoszeniu Dobrej Nowiny Jezusa Chrystusa. W swoich wysiłkach apostolskich skupiają się na dziełach wychowania i pracy misyjnej wśród najuboższych. Pracują zarówno w duszpasterstwie rodzin, dzieci i młodzieży, podejmując posługę katechetyczną i liturgiczną, wykonują swój apostolat wśród imigrantów i uchodźców, jak również angażują się w promocję życia konsekrowanego i w formację kapłanów, prowadzenie domów rekolekcyjnych i ćwiczeń duchowych.

******************

 

Życie 

Urodziła się w Vallmoll (Tarragona), dnia 28 czerwca 1813 roku. W tej miejscowości schroniła się jej matka w czasie wojny o niepodległość Hiszpanii przeciwko Francji, uciekając przed wojskami napoleońskimi. Została ochrzczona następnego dnia po urodzeniu, w parafii Matki Bożej Wniebowziętej w Vallmoll. Zachowało się niewiele informacji dotyczących jej dzieciństwa. Ojciec Francisco Paris, rolnik, ekonomicznie dobrze usytuowany, zmarł trzy miesiące przed jej urodzeniem. Matka starała się zabezpieczyć swoim dwom córkom (Teresa i Antonia) dobre wykształcenie w chrześcijańskiej atmosferze rodzinnej. Maria Antonia przyjęła Pierwszą Komunię w dziewiątym roku życia.

Od wczesnej młodości Maria Antonia czuła pociąg do modlitwy. Mając około 13 lat zachwyciła się misją prowadzoną przez franciszkanów. Wtedy właśnie zdecydowała, że poświęci się całkowicie Bogu. W tym czasie jednak jej stan zdrowia bardzo się osłabił wskutek stosowanych przez nią postów i umartwień. 

W wielkodusznym otwarciu się na plan Boży, Maria Antonia czuła, że Bóg wzywa ją do poświęcenia życia w Jego służbie. Dnia 23 października 1841 roku wstąpiła jako postulantka do Instytutu Towarzystwa Maryi. Były to trudne czasy dla Hiszpanii i dla jej Kościoła – czasy potężnych ruchów społecznych i politycznych oraz poszukiwania nowej tożsamości kościelnej w obliczu liberalnej i przemysłowej rewolucji. W tym czasie Kościół w Hiszpanii doznawał wielkich prześladowań ze strony rządów, które zakazywały przyjmowania nowicjuszy i nowicjuszek do zgromadzeń zakonnych. Z tego powodu Maria Antonia pozostawała w Instytucie przez dziewięć lat jako postulantka. Wreszcie dnia 21 kwietnia 1850 roku została przyjęta do nowicjatu. Jej zasadniczym celem było wielbienie Boga i spełnianie Jego woli. W tym czasie praktykowała intensywnie życie zakonne w zgromadzeniu. Ale Bóg miał względem niej inne plany. 

W duchu intensywnej modlitwy i wsparta radami swych kierowników duchowych, powoli odkrywała i interpretowała szczególną łaskę otrzymaną od Pana, która naznaczyła całe jej życie. W roku 1842, gdy była jeszcze postulantką, Pan dał jej poznać nieszczęścia, jakie nękały Kościół i życie zakonne, i zrozumiała, że On pragnie powrotu do pierwotnej wierności Ewangelii w stylu apostolskim. Wychodząc z tego doniosłego doświadczenia Maria Antonia utwierdzała swoje powołanie do założenia instytutu apostolskiego. Ona sama jednak czuła słabość i niemożliwość podjęcia się takiej działalności i dlatego w prostocie oraz otwartości serca pytała Boga: „Jak to się stanie?”. A Pan odpowiedział jej następująco: „Chcę nowego zakonu, ale nie nowego w znaczeniu nauki, lecz nowego w znaczeniu praktyki” (M. Paris, Aut 7). 

W obliczu takiego dzieła Maria Antonia poczuła się na nowo słaba i niezdolna, ale Pan doprowadził ją opatrznościowo do osoby, która mogła jej pomóc w tej potrzebie, do Antoniego Marii Klareta, kapłana i misjonarza. W roku 1850 zapoznała ojca Klareta z projektem fundacji, wierząc że ta myśl jest z Bożego natchnienia. Klaret odczytał to jako dzieło Boże. Po długich i trudnych miesiącach rozważań Maria Antonia zdecydowała się opuścić Towarzystwo Maryi. Przyłączyła się do niej grupa młodych dziewcząt i dnia 15 sierpnia 1851 roku w katedrze w Tarragonie wszystkie one złożyły śluby bycia razem i udania się za morze, jeśli tego zechce Bóg. 

Na Kubie Antoni Maria Klaret, dopiero co mianowany Arcybiskupem Santiago de Cuba i Maria Antonia Paris założyli Zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej. Dnia 25 sierpnia 1855 roku arcybiskup Klaret podpisał dekret fundacyjny klasztoru, a dwa dni później Maria Antonia Paris złożyła śluby zakonne jego ręce. Powstał w ten sposób w Kościele nowy instytut, którego głównym celem było życie w sposób radykalny według rad ewangelicznych i naśladowanie Apostołów oraz praca aż do śmierci, poświęcona nauczaniu wszystkich ludzi świętego prawa Bożego. Maria Antonia łączyła działalność i kontemplację. Poświęciła się miłości Boga i służbie ludziom. Tego samego od początku domagała się od swych misjonarek: „Połączą działanie z kontemplacją, najważniejszy punkt w naszym Instytucie”.

Jej pierwszym zadaniem było nauczanie dziewcząt. Przyjmowała do swoich szkół dziewczynki bez względu na kolor skóry i kondycję społeczną, preferując najuboższych. Dość szybko zostały otwarte nowe domy w Hiszpanii (Tremp, Reus, Carcagente, Velez Rubio) i na Kubie (Baracoa). Zakon rozwija się aż do dziś.

Maria Antonia ostatnie chwile swego życia spędziła w Hiszpanii, ożywiając pierwotnego ducha ubóstwa i braterskiej wspólnoty w nowym Zgromadzeniu. Zmarła 17 stycznia 1885 roku. Jan Paweł II zatwierdził heroiczność jej cnót dnia 23 grudnia 1993 roku. Aktualnie jej ciało spoczywa w krypcie domu w Reus (Tarragona), gdzie zmarła. Pozostawiła w spadku żywego ducha miłości do Chrystusa i Jego Kościoła oraz gorące pragnienie głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu w dziecięcej ufności do Maryi, aby być wiarygodnym świadkiem Boga dla każdej ludzkiej osoby.

 

Charyzmat i misja 

Maria Antonia odkryła wzór dla swego życia w tajemnicy Najświętszej Maryi Panny. Mając Maryję przed oczyma, jako wielki znak w swojej wędrówce, podobnie jak Ona odczuwała wezwanie do życia kontemplacyjnego, otwartego na twórcze dzieło Ducha Świętego oraz powołanie od Pana, aby nieść Jego Słowo, będąc wrażliwą na potrzeby społeczeństwa, aby wcielać w życie zawsze aktualne Słowo Boże. W duchowej wędrówce Marii Antonii Paris można zauważyć głębokie poruszenie pochodzące od Ducha Świętego, które ją doprowadziło do Chrystusa, aby być z Nim, naśladować Go i głosić Jego Ewangelię. Opierając się na Chrystusie, jako na tym, co jest jedynie konieczne, skoncentrowała swoją duchowość w Bogu i Ojcu Pana naszego Jezusa Chrystusa, który obficie wynagradza nas łaskami, których sam udziela.

Przeżywała pójście za Jezusem w radykalnym praktykowaniu rad ewangelicznych, ze szczególnym umiłowaniem ubóstwa, aby wprowadzić człowieka w święte prawo Pańskie. W charyzmacie od samego początku centralne miejsce zajmowało Słowo Boże, przeżywane i głoszone dla ewangelizacji wszystkich narodów, jako odpowiedź na to, co jest najpilniejsze, w sposób właściwy i skuteczny. Była powołana do łączenia działania z kontemplacją. Jej aktywność misyjna wynikała z codziennego zjednoczenia z Panem na modlitwie i Eucharystii. Jej misja opierała się na życiu wspólnoty. Matka Maria Antonia opierając się na przykładzie pierwszej gminy chrześcijańskiej przypominała swoim siostrom: miłość czyni nas jedną rodziną z jednym sercem.

Misjonarki Klaretynki w wierności charyzmatowi otrzymanemu od Czcigodnej Marii Antonii Paris i św. Antoniego Marii Klareta czują się powołane do niestrudzonej pracy w głoszeniu Dobrej Nowiny Jezusa Chrystusa. Skupiają się w swoim działaniu apostolskim na następujących dziedzinach:

- chrześcijańskie wychowanie,

- praca misyjna wśród najuboższych,

- posługa duszpasterska w diecezji i parafii, wśród rodzin, dzieci i młodzieży,

- posługa katechetyczna i liturgiczna,

- działalność wśród imigrantów i uchodźców,

- promocja powołań do życia konsekrowanego,

- prowadzenie rekolekcji i ćwiczeń duchownych.

Od samego początku istnienia Instytutu Najświętsza Maryja Panna była matką, przyjaciółką i wzorem dla misjonarek Klaretynek. Czczą Maryję jako patronkę, pod wezwaniem tajemnicy Niepokalanego Poczęcia. Ta tajemnica mobilizuje je do walki ze złem występującym w jakiejkolwiek postaci i otwiera na radość i nadzieję. Najświętsza Maryja Panna, Niewiasta w pełni otwarta na Ducha Świętego, dzięki któremu dokonuje się wcielenie Słowa, stanowi wzór dla działalności ewangelizacyjnej.

Aktualność przesłania Marii Antonii Paris pobudza do życia bardziej spójnego z zaangażowaniem chrześcijańskim i wrażliwości na problemy, historyczne potrzeby i wyzwania.

 

BIBLIOGRAFÍA

1. ÁLVAREZ GÓMEZ, J.Visión inicial. La identidad carismática de las Misioneras 

    Claretianas, Roma 1991.

2. GÓMEZ MANZANO, R. La personalidad psicológica de María Antonia París, Roma 1999.

3. MUÑOZ H., M. y RUIZ, R. María Antonia París. Mujer de la historia, mujer 

    de Dios, CONFER, Folletos Con Él, n. 258, Madrid 2005.

4. VIÑAS, J. Mª. Evangelizar desde la profecía por la fuerza de Espíritu, Roma 1997.