Dar specji sakramentalnych u Ojca Założyciela

ZACHOWANIE POSTACI EUCHARYSTYCZNYCH W OJCU ZAŁOŻYCIELU

Streszczenie

„Gdy modliłem się w kościele Różańca Świętego w La Granja, o godzinie siódmej wieczorem, dnia 26 sierpnia 1861 roku, Pan obdarzył mnie wielką łaską zachowania postaci sakramentalnych, aby zawsze, w dzień i w nocy, nosić w sercu Najświętszy Sakrament i dlatego muszę być zawsze skupiony i wewnętrznie adorujący. Ponadto, Pan Jezus rzekł do mnie, że muszę się modlić i sprzeciwiać wszelkiemu złu Hiszpanii. [...] Glorificate et portate Deum in corpore vestro (1 Kor 6,20)” (Aut 694). I następnie „Dnia 16 maja 1862 roku [...], w czasie Mszy świętej Pan Jezus powiedział, że udzielił mi tej łaski przebywania we mnie sakramentalnie” (Aut 700). Pan, który chciał się posługiwać św. Antonim Marią Klaretem, aby sprzeciwiać się w sposób skuteczny zagrożeniom Kościoła w Hiszpanii, uświęcił go i przygotował swoją sakramentalną obecnością dnia 26 sierpnia 1861 roku:

„Eucharystia, jako sakrament Ofiary i rzeczywistej obecności Chrystusa, zajmowała wyjątkowe miejsce w życiu duchowym i apostolskim u św. Antoniego Marii Klareta. Sprawowanie Eucharystii stanowi najbardziej intensywny moment w jego osobistym zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem, ofiarującym się Ojcu dla zbawienia ludzi. W Niej otrzymywał gorące pragnienia poświęcenia swego życia z Chrystusem dla dobra Kościoła i wszystkich ludzi. Modlitwa przed Najświętszym Sakramentem pomagała mu podtrzymywać te uczucia i prowadzić działalność w duchu ofiary głęboko przenikniętej zbawczą tajemnicą Chrystusa i Kościoła (por. Aut 265, 694, 756 i 767)” (Patrimonio Espiritual 14).

To dzisiejsze wspomnienie jest okazją do postawienia następujących pytań: Co oznaczała dla O. Klareta, misjonarza sługi Słowa, posługa uświęcania, szczególnie poprzez Eucharystię? W jaki sposób zjednoczyły się te dwie posługi w jego życiu i jego apostolstwie? Do jakiego stopnia przeżywanie tajemnicy eucharystycznej przez naszego Założyciela wpływa lub powinno wpływać na nasze zycie? Jak nią żyć, pogłębiać ją i zachowywać?

Przeżywanie Eucharystii przez św. Antoniego Marii Klareta może być przedstawione jako pewien proces czci, adoracji, pobożności, potrzeby, wewnętrznego zjednoczenia i pełnej komunii. Fakt przypominany dzisiaj może rozpalić wyobraźnię refleksyjno-duchową, skierowaną na zrozumienie łaski otrzymanej przez Ojca Założyciela. Jednakże rzeczą najważniejszą jest droga stopniowego wewnętrznego zjednoczenia z Chrystusem Eucharystycznym, jaką szedł św. Antoni Maria Klaret przez całe swoje życie, ku pełni i na którą również nas zaprasza, czyniąc jej uczestnikami.

******************

Eucharystyczna droga Klareta, droga klaretyńska

Aby uzyskać odpowiedź na te pytania, rozpoczniemy od przypomnienia eucharystycznego wtajemniczenia Klareta, jak również jego doświadczenia celebransa i adoratora Eucharystii. Następnie zobaczymy, co oznaczało dla Klareta upodobnienie się do Chrystusa poprzez Eucharystię i występujący u niego zmysł apostolski, wynikający z tego przeżycia. To wszystko pomoże nam odkryć głębokie znaczenie faktu, który dzisiaj wspominamy.

Wtajemniczenie eucharystyczne

Antoni Klaret przeżywał Eucharystię w okresie dziecięcym głównie jako sakrament rzeczywistej obecności Chrystusa w tabernakulum i w przyjmowanej komunii świętej. W Autobiografii (36, 37, 38) pozostawił nam świadectwo wierności w wypełnianiu przykazania o uczestnictwie w niedzielnej Mszy świętej. Gdy mówi o „czynnościach związanych z kultem Najświętszego Sakramentu” wyznaje, że jego pobożność była „nadzwyczajna”. Mając 10-12 lat ofiaruje się na służbę Panu Jezusowi Eucharystycznemu w dzień i w nocy. To ofiarowanie zostało zrealizowane prawie 20 lat później. Będąc seminarzystą, przygotowując się do święceń, był akolitą ks. Fortiana Bres i wtedy musiał odkryć wartość mszy świętą.

Klaret - celebrans

Poprzez święcenia prezbiteratu uzyskał nowy wymiar, stając się celebransem: słowo staje się skuteczne w sakramencie. Chrystus staje się rzeczywiście obecny w swoim ciele spożywanym i swojej przelanej krwi. Ta obecność jest ofiarnicza. Święcia prezbiteratu dały Klaretowi władzę celebrowania Eucharystii i wykonywał ją od tego momentu, jako służbę należną Bogu i ludziom (por. Aut 110 i 150). Będąc Misjonarzem Apostolskim, celebrował mszę świętą dla niezliczonej ilości ludzi.

Po otrzymaniu sakry biskupiej i nowego obowiązku apostolskiego, na statku płynącym na Kubę, tak wszystko pomysłowo urządził, aby codziennie celebrować mszę świętą (por. Aut 506). Na Kubie, jako pasterz czuł pragnienie i potrzebę wstawiania się za swoim ludem. Czynił to szczególnie w zjednoczeniu z Chrystusem, celebrując każdego dnia mszę świętą, modląc się i prosząc o łaski dla swej diecezji, dla siebie i całego ludu (por. Aut 645). Po zamachu na swoje życie w Holguín czuł wzmożoną intensyfikację doświadczenia duchowego. W Madrycie, jego celebracjom towarzyszyła wielka ilość modlitw przed i po mszy świętej. Manuel Bertrán de Lis, minister w Królestwie, wyznawał, że gdy uczestniczył we mszy świętej Ojca Klareta czuł wewnętrznie wielki przypływ niewytłumaczalnej pobożności.

Gdy przebywał na uchodźstwie w klasztorze Fontfroide, ojciec Lorenzo Puig, powiedział o nim: „zwyczajowo każdego dnia brał udział we mszy świętej konwentualnej [...] i schodził wielokrotnie do kościoła na nawiedzenie Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie” (1, s. 683). Wydaje się, że 7 października odprawił swoją ostatnią mszę świętą, a „rankiem 17, korzystając z chwili ulgi w cierpieniu przez jakie przechodził Arcybiskup, Ojciec Przeor z całą wspólnotą udzielił mu jeszcze raz z pobożności komunii świętej, którą przyjął z wiarą i znaną gorliwością” (1, s. 690). To była jego ostatnia komunia święta.

Klaret – adorator

Święty zwierzył się nam, że jego wiara w rzeczywistą obecność Chrystusa w Eucharystii była od dzieciństwa wielka (por. Aut 40). Będąc seminarzystą, nie mieszkał w seminarium i nie mógł mieć Eucharystii w domu, ale szukał zawsze jej obecności (por. Aut 86). Zachował przez wszystkie lata żywe doświadczenie realnej obecności Chrystusa w Eucharystii. „Przed Najświętszym Sakramentem odczuwam tak żywą wiarę, że nie potrafię tego wyjaśnić” (Aut 767). W chwilach adoracji czuje, że Bóg mu pomaga i tu uczy się poznawać to, czego Bóg od niego chce (1, s. 581). Na wygnaniu w Paryżu stosuje następującą praktykę: „Znajdując się w łóżku kieruję moje serce do najbliższej świątyni, aby myśleć o Panu Jezusie w Najświętszym Sakramencie” (1, s. 581). W roku 1870, w czasie pobytu w Rzymie z okazji Soboru, postanawia: „Nawiedzać codziennie Najświętszy Sakrament” (1, s. 587).

Klaret wychodząc ze swego duchowego doświadczenia adoratora Eucharystii, nalega bardzo na to, by prezbiter był mężem modlitwy eucharystycznej. Tylko w ten sposób może być godnym szafarzem Eucharystii. Obie sprawy według niego są wewnętrznie powiązane.

Upodobnienie się do Chrystusa poprzez Eucharystię

Upodobnienie następuje we wspólnocie, w potrzebującym, w słowie Bożym, w sercu, ale przede wszystkim w Eucharystii. Tutaj Antoni Maria Klaret spotkał żywego Mistrza. Od dnia, gdy Go spotkał, Eucharystia stała się punktem orientacyjnym w całym jego życiu.

Ojciec Założyciel nie tylko starał się upodobnić do Chrystusa w stylu prowadzenia swego życia, ale także w uczuciach swego serca, zarówno kapłańskiego jak i eucharystycznego i ten sposób mógł pokonywać wszystkie trudności. W miarę, jak narastały trudności i prześladowania w posłudze apostolskiej, pomnażał w sobie miłosierdzie w sakramencie miłości. Z całego swego życia czynił ofiarę eucharystyczną. To doprowadziło go do odkrycia kapłańskiego serca Chrystusa. Dla Klareta, posiadanie serca eucharystycznego oznaczało prowadzenie życia ustawicznie w postawie aktywnej ofiarności, którą podejmuje z miłości dziękczynnej we wszystkich sytuacjach i przemienił w Eucharystię, w dawanie życia z miłości.

Upodobnienie ewangeliczne i ofiarnicze Klareta do Chrystusa doprowadziło go do świadomości, że Chrystus żył w nim. To doświadczenie zostało wyrażone jako obecność eucharystyczna. O. Założyciel przekazał nam to duchowe doświadczenie tajemnicy Eucharystii, z punktu widzenia wymiaru transformacji z Chrystusem, w wielu swoich tekstach (por. Aut 754, 755, 756).

W doświadczeniu zachowania postaci sakramentalnych Klaret połączył ściśle adorację eucharystyczną (mistyka) z działalnością profetyczną (głoszenie Ewangelii). Eucharystia dla Klareta nie była jedynie momentem wewnętrznego spotkania z Jezusem (poprzez kontemplację) lub miejscem spotkania ze wspólnotą chrześcijańską (w celebracji według rytu), ale także momentem, gdzie objawienie Słowa Bożego dokonuje się w sposób najbardziej intensywny i skuteczny.

Eucharystia i zmysł apostolski. Jego duszpasterstwo eucharystyczne

Według Klareta, Eucharystia udziela skuteczności głoszonemu słowu Bożemu i rozpala gorliwość. Do kapłanów zwraca się z radą, że jeśli chcą poświęcić się dziełu miłosierdzia, niech rozpalą w swoich sercach ogień Bożej miłości, przyjmując sakrament Eucharystii. Także misjonarz potrzebuje pomocy łaski i modlitwy, jakie otrzymuje i wyraża w sposób szczególny przez Eucharystię i w Eucharystii, która jest szczytem życia chrześcijańskiego. Doświadczenie zachowania postaci sakramentalnych pozwalało Założycielowi na zachowanie szczególnej łączności z Chrystusem, Głową misjonarzy. W efekcie działalność apostolska Klareta mogła przeciwstawiać się zagrożeniom Kościoła w Hiszpanii.

Duszpasterstwo sakramentalne Ojca Klareta wynikało konsekwentnie z misyjnego kaznodziejstwa. Klaret czuł się powołanym przede wszystkim do ewangelizacji, ale nie tylko za pośrednictwem słowa Bożego. Według niego, słowo Boże prowadzi ze swej istoty do sakramentów i do gromadzenia Ludu Bożego. Jeśli chodzi o Eucharystię, możemy wyróżnić trzy aspekty w jego praktyce duszpasterskiej: nauczanie katechizmu, promocja pobożności ludowej i formacja kapłanów, jako szafarzy Eucharystii.

Zakończenie

BIBLIOGRAFIA

CLARET, EA, Madryt 1981.
CLOTET, J. Vida edificante del Padre Claret, misionero y fundador. Transcripción, revisión y notas de Jesús Bermejo, Madryt 2000.
LOZANO, J. M. Un místico de la acción, San Antonio María Claret, Barcelona 1983.
FERNÁNDEZ, C. El Beato P. Antonio María Claret, Madryt 1941.
JUBERÍAS, F. La permanencia eucarística, Granada 1975.

26 Sierpień. Dar specji sakramentalnych u Ojca Założyciela

ZACHOWANIE POSTACI EUCHARYSTYCZNYCH W OJCU ZAŁOŻYCIELU