11 Lipiec . O. Felipe Maroto, Przełożony Generalny

Streszczenie 

Urodził się 26 maja 1875 roku w Garcillán (Segovia, Hiszpania) w skromnej rodzinie rolniczej. Dnia 25 września 1889 roku wstąpił do seminarium klaretyńskiego w Segovii. Tutaj przez rok uczył się analogii. W następnym roku udał się do Barbastro na naukę retoryki. W pierwszych dniach lipca 1891 roku wstąpił do nowicjatu w Cervera. Ten nowicjat tworzyło 3 nowicjuszy kapłanów, 75 studentów i 34 braci. Śluby zakonne złożył 25 lipca 1892 roku i pozostał w Cervera (Lérida, Hiszpania) aż do ukończenia filozofii (1892-1895) i dwóch lat (1895-1897) teologii dogmatycznej. Latem 1897 roku przeszedł do Santo Domingo de la Calzada (La Rioja, Hiszpania), gdzie skończył przygotowania do kapłaństwa studiując teologię moralną i prawo (1898-1900). Natychmiast też dostał dekret do Rzymu. Tam też rozpoczął studia z prawa kanonicznego i cywilnego (kurs 1900-1903) na Papieskim Seminarium Rzymskim.

Na kursie 1907-1908 o. Maroto rozpoczął karierę jako wykładowca uniwersytecki na Katedrze Instytucji Kanonicznych. Następnie był prokuratorem, postulatorem i konsultorem generalnym. Na Przełożonego Generalnego został wybrany 23 kwietnia 1934 roku na XIII Kapitule Generalnej. W Rzymie był osobą bardzo znaną, ze względu na swe przymioty duchowe i umysłowe, a przede wszystkim znajomość prawa. Był osobistością znaną do tego stopnia, że czasami Klaretynów nazywano marotinos.

Biorąc pod uwagę krótki okres czasu, w jakim był Przełożonym Generalnym, nie napisał zbyt wielu listów okólnych. W swoim nauczaniu kładzie nacisk przede wszystkim na uniwersalną misję Zgromadzenia oraz na poważną i odpowiedzialną formację do niej. Zaleca także w szkołach propagowanie uniwersalnego ducha misyjnego przy użyciu wszystkich możliwych środków. Z drugiej strony był bardzo skuteczny we wprowadzaniu w życie decyzji podjętych na Kapitule Generalnej (1934), na której został wybrany. Inaugurował między innymi działalność Międzynarodowego Kolegium w Rzymie w latach 1934-35 oraz przeniósł Kurię Generalną do Rzymu, przy Via Giulia.

Najbardziej znanym wydarzeniem w tym czasie, które wpłynęło również bardzo negatywnie na ojca Maroto była wojna domowa w Hiszpanii (1936-39). Oprócz wielkich strat materialnych, przede wszystkim śmierć 271 klaretynów, spośród ojców, braci i studentów całkowicie sparaliżowało jego posługę. Jakkolwiek ta bolesna  strata zmieniła się w chwałę dla Zgromadzenia, które posiada tak wielu męczenników, to jednak w przypadku o. Maroto doprowadzila do śmierci. Zmarł nagle na udar mózgu dnia 11 lipca 1937 roku.

******************

 

Zarząd Generalny

Na XIII Kapitule Generalnej Zgromadzenia (1934) obradowano nad zarządem Zgromadzenia, przestrzeganiem przepisów, posługami, studiami, administracją... Należy podkreślić następujące osiągnięcia:

Zdecydowano przenieść Siedzibę Generalną do Rzymu, przy Via Giulia. Swoją działalność rozpoczęło również Międzynarodowe Kolegium w Rzymie, które funkcjonowało także w filiach zależnych od Via Giulia. W 1937 zostało przeniesione do Albano i tak było aż do roku 1953, w którym to roku zostało przeniesione na znane terzo piano w domu de Parioli. W roku 1959 dokonano inauguracji Claretianum przy Via Aurelia.

Jeśli chodzi o misje, skutki wojny domowej w Hiszpanii wkrótce można było odczuć na misjach, szczególnie w Gwinei Równikowej i w Chinach oraz w źródłach promowania i finansowania w Hiszpanii. Zawieszono wydawanie czasopisma El Misionero, fundusze Pia Union Misionera zostały zrabowane, przestało istnieć Koło Filatelistyczne w Cervera, itd. Z tego powodu o. Maroto odwołał się do solidarności wszystkich za pośrednictwem Okólnika Las Misiones de la Congregación (1937).

 

Nauczanie 

Misja uniwersalna Zgromadzenia

„W tym duchu, przede wszystkim wypada nam spojrzeć na uniwersalność Zgromadzenia, wskazaną nam przez Ojca Założyciela w Konstytucjach, proponując jako jej cel szukanie we wszystkim chwały Bożej i wszędzie zbawienia dusz. Zgromadzenie już rozszerzyło się po całym świecie i pracuje w wielu krajach, niemniej żałujemy, że zaledwie jest znane w większości świata, a w rzeczywistości istnieją szerokie pola działalności, gdzie Zgromadzenie nie istnieje lub zaledwie położyło swoje stopy. Jest rzeczą pilną rozwijać skutecznie jego działalność na wszystkie strony świata, aby nasi Misjonarze mogli naprawdę nazywać się, zgodnie ze swymi Konstytucjami, Apostołami całego świata.                  

W tym celu postawiliśmy pierwszy krok, zmierzający w tym kierunku, i który może mieć decydujący charakter: odnosimy się do przeniesienia i ustanowienia rezydencji Przełożonego Generalnego i siedziby jego Zarządu w jedności z Przewielebnymi Konsultorami i Urzędnikami Kurii Generalnej w Rzymie, centrum chrześcijaństwa, które jest równocześnie niezastąpionym ośrodkiem promieniowania życia kościelnego, religijnego i apostolskiego po całym okręgu ziemskim. Ten krok został dobrze odebrany i aprobowany przez Kapitułę Generalną” (2, s. 147-153).

 

Powołania dla misji uniwersalnej 

W okólniku z okazji beatyfikacji Ojca Założyciela pisze:

„Celem zrealizowania naszych zamierzeń (na rzecz misji uniwersalnej), potrzeba, abyśmy wszyscy pracowali i zasłużyli sobie od Bożej Opatrzności, poprzez nasze życie prawdziwych zakonników i nasze nieustanne prośby o wysłanie i zwiększenie liczby gorliwych robotników w winnicy Pańskiej, z dodatkiem odpowiednich środków, nieodzownych do tego zadania. To wszystko z pewnością zostanie nam przydane, jeśli będziemy szukać przede wszystkim królestwa Bożego i jego sprawiedliwości. Z naszej strony użyjmy wszystkich środków znajdujących się w naszym zasięgu, i o które każdy z nas powinien się starać, aby wprowadzić je do działania w sferze swej odpowiedzialności” (2, s. 412-413).

 

Formacja dla misji uniwersalnej 

W okólniku na temat Las Misiones en la Congregación (2, s.147-153) prosi o rozwijanie ducha misyjnego w szkołach przy pomocy wszystkich możliwych środków (konferencje, pogadanki, czasopisma, filatelistyka, itd.), po linii zaproponowanej całemu Zgromadzeniu. Wychowawcy, prefekci, nauczyciele powinni go wpajać u wychowanków w porę i nie w porę, każdym czasie i miejscu, a profesorowie i kaznodzieje w kazaniach i na nauce katechizmu powinni dołożyć starań w wyszukiwanie powołań w szkołach z eksternistami. Do wychowanków zwraca się, odwołując się do ich odpowiedzialności, zachęcając i motywując, aby wielkodusznie odpowiedzieli na Boże wezwanie:

„Pragniemy także parę słów skierować do młodzieńców, którzy znajdują się naszych szkołach. Misje wśród pogan stanowią wielką przyszłość Zgromadzenia i wy możecie tego dokonać na chwałę Bożą, pociechę Serca Boskiego Syna, i radość Serca Naszej słodkiej Matki, cześć Instytutu, który was przyjął i troszczy się o was z macierzyńską opieką dla waszej chwały i nagrody niebieskiej. Nie poddajcie się iluzji zawodów, które łatwo się kojarzą z życiem wygodnym i beztroskim, niegodnym syna dynamicznego Ojca Klareta; lub które błyszczą w oczach świata” (2, s. 312-314).

 

BIBLIOGRAFIA

1. MISIONEROS CLARETIANOS. Datos biográficos w Annales Congregationis, t. 34 s. 25, 512, t. 35, s. 46 nn; t. 36, s. 56 nn.
2. MAROTO, F. Circulares w ColCC, Indeks według Zarządu Generalnego s. XXIII.
3. PALACIOS, J.M. Notas históricas sobre la formación en la Congregación, Rzym 1997.
4. SANZ, V. Huellas de Claret, Madryt 1997.